İhtiyar Şiiri - İdris Çetin

Bir ihtiyar gördüm, yolda yürüyordu,
Bastonunu güçlükle bastırarak,
Ayağını zor kaldırıyordu.
Fazla yol katedemeyen yaşlı,
Bir arabanın yanında kaldı.
Derken ellerini attı arkasına,
Yoluna koyuldu heyecanla.
Hayat dolu ihtiyar,
Bu haliyle gözüküyordu bahtiyar.
Yolun sol tarafını takip ederken,
Göz gezdiriyordu dükkânlara.
Duran arabalar onun durağıydı,
Bir yudum nefes alabilmek için,
Yüz metrelik yerde, on kere durdu;
On adımda bir of çekerek oturdu.

Arabalar çarpar endişesiyle,
Çarçabuk giden ihtiyar,
Bir kör sokağa döndü,
Derken gözden kayboldu;
Gözlerden kaybolan ihtiyarın endişesi,
Beni çok düşündürdü, onun aniden gidişi…
Evine vardı mı, varamadı mı?
Bir araba çarptı mı, çarpmadı mı?
İhtiyar, yoluna devam ededursun,
Beni bu endişeden kurtaracak kim?
Biz de yaşlanınca, böyle olmayacak mıyız?
Ona, buna bakmayacak mıyız?
İhtiyarlarımızı sevip, koruyalım,
Onların yardımına her an koşalım…

29 Ağustos 1992
İstanbul