İhtiyar Şiiri - Maruf Özülkü

Ölmezsen göreceksin sonun mecbur ihtiyar
Var mıdır durduracak dünyayı bir ihtiyar

Bükülür devran artık büyük küçüğe uyar
Bin nedamet saklıdır suratın buruşunda

Geceden sabaha dek vicdan sesini duyar
Bin endişe izi var yüzün her kırışında

Neylersin vermemişsen ruhuna ince ayar
Mutluluk şaibedir şüpheli duruşunda

Kıymadığın servetin acımaz sana kıyar
Ne bereket ne huzur küflü kör kuruşunda

Eski günleri arar nafile adet sayar
Ruhunu heder etmiş boş beleş furuşunda

Sonu aynı hikaye akıl olmaz mı hüşyar
Gençlik zamanı aktı cezbedar huruşunda

Dünya dediğin meğer gelip geçici diyar
Zevk aldım zannedermiş intihar vuruşunda

Sefer vakti karbeyaz alır rengine boyar
İnlemeler duyulur kalbi yakarışında

Sıra mı çekiliş mi yerin dibini oyar
Bu yüzden mi irkilir her sela çağrışında

Hüdadır evvel ahir gerisi elem yayar
Kimse fayda görmemiş nefsin bağırışında

Arif zemin ıslaktır iki ayağın kayar
Bir medet bulamazsın son bir çağırışında