İhtiyacım Var Şiiri - Baki Ortak

Yar…
“İhtiyacın olursa beni ara” demiştin ya
işte o cümlenin içindeyim şimdi.
Bir kelimenin omzuna yaslanmış,
yarım kalmış bir nefes gibi
sana doğru eğiliyorum.

Benim sana ihtiyacım var.

Geceyi bölüp geçen bir sızı bu,
ne uykuyla geçiyor
ne susmakla.
Kalbim, adını her anons ettiğinde
dünya biraz daha sessizleşiyor.
Sokak lambaları bile
senin yokluğuna sarı yanıyor.

Yar,
ben seni bir alışkanlık gibi sevmedim.
Bir anda olup biten bir şey değildi bu.
Toprağa düşen yağmur gibi
yavaş yavaş işledin içime..
Önce sesin,
sonra susuşun,
en çok da “buradayım” demeyişin…

Biliyor musun,
insan en çok ihtiyaç duyduğunu
aramaya çekiniyor.
Ya açmazsan diye değil,
ya açarsan ve yine eksik kalırsam diye.
Ben eksik kalmaktan korktum,
o yüzden sustum.
Ama kalbim sustu sanma,
o her gece senin numaranı ezberden çeviriyor.

Yar,
senin yokluğun bir boşluk değil,
bir doluluk.
Her yer sensizliğinle dolu.
Bardakta su,
pencerede rüzgâr,
duvarda gölgem…
Hepsi seni anlatıyor,
hiçbiri sen olmuyor.

Ben seni
“gel” desen geleceğim bir yer gibi sevdim.
“git” desen kalacağım bir yara gibi.
Sevda dediğin,
birinin ihtiyacı olunca
adını anmadan da gelmesiydi hani…
Sen gelmedin.
Ama ben hâlâ buradayım.

İhtiyacım var sana yar.
Bir cümleye,
bir bakışa,
belki sadece
“ben de buradayım” deyişine.
Beni iyileştirmen gerekmiyor,
yaramı tanı yeter.
Çünkü bazı acılar
sadece tanınınca hafifler.

Ve bil ki
bu şiir bir çağrı değil sadece,
bir itiraf.
Gururun çöktüğü yerde
sevdanın ayağa kalkışı.
Benim sana ihtiyacım var demek,
kendimden vazgeçmek değil;
sana varmak.

Sona gelince
adımı saklamam artık.
Bu sevdanın altına
çekinmeden imzamı atarım.
Yar diye başlayıp
sana diye biten bu yangında
ben
Kul Ortak’ım.

KUL ORTAK