İhtimal-i Veda Şiiri - Adan Zye

Bilincime yalanlar söyledim…
Yeni bir iş yeni imkânlar var olanlardan
Trafik gürültü yok olanlardan dahası ev kiraları sudan ucuzmuş
Gerçekten oralı olanların oralı olduğu yerlere yolculuk…
Bilincim ikircikli
Mantığın akla emri aşikâr da
Son karar henüz verilmedi
Karar veririz hanım acelesi ne…
Sabaha onca saat onca dakika varken nedir bu acele?
Hem rüyaya yatsak diyorum…
Dalga geçiyorum sandı hanım kıkırdıyor hafiften.
Yeşil, su, ağaç vs hepside hayra yorulur
Manzarası güzel rüya; git demek, gitmektedir keramet.
Yılanmış, köpekmiş bir de pis su…
Kal yerinde İstanbul’u yanında götüremezsin demek.
Gerçekten dalga geçiyorum sandı hanım; zoraki gülümsüyor
Gülecek kadar sinirlenmedi demek…

İstanbul bensiz kalmasın diye kafa tutuyorum uykuya.
Amatör fanilikten feragat ederim diye,
Aklıma itaat ederim diye korkudan buz kesmişim
Dakikalar artık on saniye…
Sabahlar olmasın; İstanbul sığmaz cebime.

Kızda hiç çıkmadı odasından, ağlıyor dedi annesi
Nedenini soracak cesareti bulamadım kendimde.
Okula da gitmemiş bugün; tüm gün Pier Loti’de oturmuş
‘Havva Adem’i cennetten kovdurdu diye öç mü alacak babam bizden’
Başka laf çıkmamış ağzından… Kızım hiç çıkmadı odasından!
Hanımda geceye nöbetçi kesildi ya ne fayda
Dili başka söyler, gözleri başka
Bir ara ele verdi kendini tam da Moda’da geçirdiğimiz günleri yad ederken
Dedi ki ‘ bey İstanbul’da herkes İstanbul’ludur inanma baba toprağını ananlara.’
Bulutlar dolanıyor gözlerinde; dokunsam yağar mı…
Hanım, hey Karagümrük dilberi İstanbul mu kaçtı içine?
Sen değil miydin yaşanmaz bey naraları atan
Sen değil miydin egzoz dumanından astımı azan
Dilin başka söyler gözlerin başka…
Yağ hadi yağ da rahatla İstanbul’u ıslatsın gözyaşların
Martılara simit atmanın farz olduğu tek şehir burası
Ağla hanım anladım ben zaten anlayacağımı hadi ağla!
Hem araştırdım ben; yok başka Galata Köprüsü…

Aldığım her nefes ciğerimi yakıyor
Saniyeler artık on dakika
Hanım diyorum; çağır bakalım bizim kızı
Sende gel cinnete ne hacet ben verdim kararı.

Kız kulesinin bulut gözlü kaçakları sessiz oturuyorlar
Bir de kocaman soru işareti almışlar yanlarına
Kararım hoşlarına gitmezse bakışları Boğaz’dan atlamaya sevdalı.
Mutluluktan önce nutkum sonra dilim tutuluyor
Açsam ağzımı İstanbul’uma ortak olurlar…
İstanbul’u kıskanıyorum hanımdan kızdan.

Kızım ilk adımını Emirgan’da mı atmıştı?
Hanım Balat fotoğraflarından kule mi yapmıştı kendine?

Hanım diyorum, kızım diyorum önce soğuk bir bakış fırlatıyorum
Diyorum ki; siz ne bellediniz beni bilmem ki…
İnsan onsuz busuz yaşar da kalpsiz yaşar mı hiç
Kalp İstanbul olmuş İstanbul kalbimiz olmuşken; kim gidecekmiş?
Kalpsiz yaşayabilir mi insan?
İstiyorsanız siz gidin ben gitmem İstanbul’umdan!
Yağmur gözlüler nefessiz kaldı mutluluk yaramıyor bulutlara
Her birimiz ağlıyoruz artık
İstanbul n’olur bizi bırakma.