İhtilal Günleri Şiiri - Nejat Karagöz

İlk ışıklarıyla sabahın
Parlayan, yüreğimizdir. Bilesin.
Bir gece eksilişidir ömrümüzden
-Ama bir gün yaklaşmaktır hürriyete-
Bir yıldızın pırıltısının kayboluşudur daha
-Kin ve zulüm dolu-
Gün ışıması, bir ana-avrat küfrü şarkılı gecenin sonudur.
Dışarıda
Kahpe kumpasların bunalttığı toprak bezgin.
Farkı da yok aslında
Gündüz ve gecenin.
İhtilal günlerinden kalma eski şarkılar dudaklarda
-çar naçar-
Eski ve yırtık paltolu adamlar, sokaklarda
Yürümek sessizce
Konuşmak fısıltı ile
Ellerse ceplerde ama...
Baba ve oğul bir aradaysa eğer
İkisine bir gölge düşer-yabancı-
Damarlarda dolaşır kinin ve zulmün korkusu
Hor görülmüşlüğün,
Alçaltılmışlığın bezginliği iliklerde
Midenin bile bir yarısı diğerine düşman-ki aç-
Bir el, diğerine
Ondandır -ki -
Bitse n’olur bir gece daha
Parlasa, yüreğimiz bir sabaha
Postal izi nasılsa dört bir yan
Vatan koca arena...