İhtilal çığlığı

üredik nepal'den şayeste.
şayet ise:
okumuştum çene yuvarlarına
basılmış alegorik damgalarını
onca cılız
hemisfer öğünü ağırlayan gökyüzünün
midesinde
tüketiliyordu aort, göğüs kafesini kırmak, bölmek
istiyordu bir insan kılığındaki hamamböceği
annesi, ona verem miras bırakan babası
hiç olmayan yedinci rakamlar:
o kafeste idi ki yoktu hiç
ihtilali olacak bir çağı.
şimdi mirastı o kafes köprücüklerinin altına hizalanmış
nizami bir şekilde
büyüyordu yer yuvar sanki kahverengi ihtisasları ile
birlikte amorf bir şekilde.
yine hatırı unutulmuş birisi mi vardı o kafeste
kurtulamamış, hiç bir ihtilalle
tüketmek istedi kendisini
ozonu, magmayı, evinin çatısını; parçalamak istedi
saliselerce kreşandosu olmayacak biçimde.

ve konfüçyüs'ün ayak bastığı sahanlardan bir
barut kurtardı bir barut,
hem özgürlüğü
hem kendisini, hem nefesini
hem hatırı unutulmuş yabancıyı
göçebeliği bitirince
hemisferinde.

ve en tanıdık katil kurtardı kendisini kendisinden özgürlüğünü yaratmak için bir nefesin, bir yabancının
ve kadavrasını almayı itina ile reddetti teramoza, bir barut yuvasının.