İhtilal! Şiiri - Cemil Akbaş

Bu sabah ne kadar da soğuk caddeler.
Yaprakların hışırtısı bozuyor sessizliği.
İçimde bir yıldız kayıyor,
Bir de mavi düşlerin emzirdiği çocuk ruhu...
Ben...Sabahı akşamı olmayan adam!
Ben...Her günün sonunda iflas eden!

Ağzımdan çıkan dumanlar havaya yükseliyor.
Ara sıra geçen kızların sıcaklığı da olmasa,
Donacağım hani...

Kızın birine takılıyor gözlerim,
Ne tuhaf; K. değil mi bu?
Ardından yetişip tutmak istiyorum saçlarından!
Yılların hesabını sormak,
Bir anda indirivermek iki yüzünden birini...!

Sonra bir tane daha... Bir tane daha...
Herkesi mi tanır bir insan?
Herkes mi Ankaralıdır bugün...?
Kimi görsem kaldırımda, hepsinin adı aynı:
'Geçmişim! '

Bu böyle olmayacak!
En iyisi başımı önüme eğmeliyim.
Kaldırım taşlarını saymalı artık Çankaya'nın.

Ayaklarım sürüklerken beni bir girdaba,
Hafiften gözlerimi kapatıyorum.
İlerliyorum bir bilinmeyene doğru...
Geçmişim kovalarken geleceğe kaçıyorum.
Ve bir ara başımı kaldırıyorum;
Karşımda 'GAZİ'...!