İhti-yâr Şiiri - Ozan Çağlar

Dudaklarında bahar,
saçlarında son kış.
Emekleyerek yürüyor,
sanki yeni doğmuş..

Kaybetmiş bunca dostunu,
tek dayanağı elindeki bastonu.
Sordum-'sence hayat nedir? '
dedi-'bir varmış bir yokmuş'

Kaldırdı başını semaya,
derin derin baktı,
ihtiyar gözlerinden
acı iki damla aktı..

Of çekişinden belli
yaşamış, çok çekmiş,
ciğeri para etmezlerin,
önlerinde diz çökmüş..

Ezmişler, hırpalamışlar onu,
düşünmemişler hiç sonunu..
etme bulma dünyası demişler,
elbet su bulur yolunu..

Düşmezdin bu durumlara sen,
hey gidi koca ihtiyar,
etrafında kalmamış senin,
ne insanlık, nede yâr..

Anlatır sanki yaşadığını,
yüzündeki derin çizgiler,
sitemle dökülür dilinden,
kalbi kırık o ezgiler..

............ Gesi Bağlarında dolanıyorum,
yitirdim yarimi, aman aranıyorum............

Sen ihtiyar ben genç,
Var mı sanki farkımız?
saysak terazi kefesinde,
eşit çıkar tartımız..

Seninde yok sevenin, benimde,
derman yok artık bedenimde..
genç olsam ne yazar,
seninde sebebin yâr, benimde..

Yârdır bizi bizden eden,
haklısın oğul, haklısın,
ama velakin, bende gün kalmadı,
sende çok! gençsin, farklısın.

Şu kısa hayatın değeri,
gençlikte hiç bilinmez,
zaman defterin eskir amma,
yazılanlar asla silinmez..

Sana öğüdüm şudur oğul,
dayanmaz kayalar,hızla akan suya,
sev, sevil, insanca yaşa ki,
sen hayata, hayat sana doya..

Titriyordu yaşlı elleri,
buğuluydu gözleri,
döküldü dudağından;
o son sözleri....

'Yürüme öyle toprak üzerinde mağrur mağrur,
yakındır o toprak senide yanına alır..'