İhsan Amca Şiiri - Eminnur Acar

Ne hayatlar gördüm dinledim, yaşarken
İhsan amcayı tanımıştım yan komşum
Yemeğe davet ederdi ara da bir
Yoktu evlatları, sevmişti bizi
Çocuklarım sanki torunları

Üç yüz yetmiş beş yıl sonra biz sizinle yine
Aynı yemek sofrasında olacağız derdi
Reenkarnasyona inanırdı sanırım
Bu da bana Ashabı-keyfi hatırlattı
O kadar yıl sonra gelirsen, ya da uyanırsan tekrar

Ne kimseyi tanırsın, nede kimse seni
Paran bile geçmez
Gider tekrar uyursun,
Dört nesilden sonra tanımaz kimse kimseyi
Yedi nesilde kalıtsal bile kalmaz artık

Ellili yaşlardı önce İhsan amca vefat etti
Sonra altmış yıl yatalak olan ablası
Evladımdan sonra gideyim diye dua eden seksenlik annesi
Sonra da kayınvalidesi, hepsi aynı evde yaşardı
İhsan amca eşini de Kızılay'a emanet etti

Son ziyaretimde çok mutlu oldu Aliye teyze
İyi bakılıyorum dedi kendi evimde, yad ettik eski günleri
Beypazarılıydılar, etli yaprak dolması sarardı sık sık
Torunlarım dediği çocuklarıma,
Hac sevabı kazan İnşallah,beni ziyaretinle demişti en son

Hiç unutmam, Kıbrıs çıkartmasıydı, kardeşim askerdi
Üzüntü,korku merak zirvede
Aliye teyzemin annesi çağırdı ve dedi ki bize
Sakın korkmayın bu gece hep erenler kalktı ayağa
Gittiler yardıma, başaracaklar bu işi Türk Askerlerim

Hayırla yad ederim onları daima
Kim bilir belki yine buluşuruz, üç yüz yetmiş beş yıl sonra
Lakin ne onlar bizi tanır ne de biz onları, insan unutandır zira
Anlattıklarım değil masal, okur belki merak eden
Kıssadan hisse almak isteyen