İhram Giyemeyenler

İHRAM GİYEMEYENLER

(Modern Tasavvufî Ağıt)

İhram giyemeyenler vardı bu yıl da,
çünkü bedenlerinde giyecek et yoktu.
Kemiklerine yapışmış açlık,
gözbebeklerine kazınmış korku...

Onlar için ne Mekke vardı,
ne uçak bileti,
ne de para...
Onlar, “La İlahe İllallah” dedikçe
başlarına bomba indi.
Onlar, "Allahu Ekber" dedikçe
evleri yerle bir oldu.

Sen,
iki parça beyaz kumaş giydin diye
tertemiz sayıldın mı sanırsın?
Ya gönlün ne giydi o gün?
Riyâ mı, kibir mi, gösteriş mi?

İhram giyemeyenler vardı,
çünkü kefenleri çoktan biçilmişti.
Bir annenin kucağında
henüz konuşamayan bir yavru,
bir mezar taşına sığınarak susan bir dede…

Ey derviş!
Sen “Lebbeyk!” dedin…
Ama onlar "Anne!" demeye bile fırsat bulamadan
sustu…

Sen tavafa durdun,
onlar yıkıntılar altında
sonsuz bir devranda döndü
ölümle yaşam arasında.

Sen zemzem içtin,
onlar kana kana
acı içti,
kan içti,
gözyaşı içti…

“İhram giyemeyenler” kimdir bilir misin?
Onlar,
vicdanın aynasında çıplak kalanlardır.

Onlar,
göç yollarında kaybolan
Meryem’in çocuklarıdır.
Onlar,
her asırda yeniden kurban edilen
İsmail’dir, ama
bu kez bıçak,
gökte değil yeryüzündedir!

Ey kalbinde tekbirin yankısı varsa,
bil ki o yankı
ihram giyemeyenlerin feryadıdır.

Ve bil ki,
Hakk ne sadece
ihramlı olanı görür,
ne de sadece
Kâbe’de döneni sever...

O, her şeyden önce
gönlünü arındıranı,
gönlünü giydireni görür…