Ihlamurlar Altında Şiiri - Kazım Doğan

Bahçemde,
Ihlamur ağacının altındaki masama,
bir çilingir sofrası kurdum...
Açtım meret rakının kapağını,
doldurdum saki gibi bardağımı,
bir fondip gittim, bir bardak kesmedi beni,
diktim 35 liği kafama,
kafam hala yerindeydi...
Oysa ben unutmak için içiyordum bir şeyleri,
bir rüzgar esti epeyde kuvvetli, taa derinlerden,
kızgınmışçasına yapıştırdı yüzüme tokatını,
en babasından.
Ihlamur ağacının yaprakları rüzgarın eşliğinde,
bana şarkılar mırıldandı en damarından.

Ah ulan ah,
Ihlamur ağacının dili olsada bir konuşsa,
ne maceralara/ ne aşklara şahit oldu en harbisinden,
çok güzel, bazense kötü anılarım oldu,
çok güzel kondu geçti bu masadan,
ıhlamur ağacının altına aşkların en delikanlısından....
Ama biri vardıki vurdu beni taa on ikiden.
Bir başka sevmiştim onu,
bir başka emek vermiştim,
dantel/ dantel/ oya/ oya işlemiştim en güzelinden.
Sanki ona köleydim/ çok güzeldi
çokta kıskanırdım mahallenin delikanlılarından...
ve onu çok sakınırdım...
Zırhı olmuştum en kalınından.
Elleri hep ellerimdeydi/ bıraksam kaçacaktı sanki,
o yüzden kelepçe takardım bileklerinden...

Farkındaydım,
çok sıkıyorsun diyordum kendi kendime bu kadını,
bir gün elimden kaçıracaktım.
Düşüncesi bile kötüydü ben onsuz nasıl yaşayacaktım.
Öyle bir şey olursa hayatıma kıyacaktım....

Ihlamur ağacı çok durgun bugün,
Yüzünü çevirmiş yapraklar yüzümden,
Rüzgarda esmiyor artık,
dışarıda hava çok sıcak/ hava kurşun gibi ağır,
Ihlamurun yaprakları artık şarkıda söylemiyor,
bağır kazım bağır avazın çıktığı kadar bağır,
Artık çok geç o gitmiş,
kendin söyle kendin duy,
Sevdiğin kadın artık
kör/ dilsiz ve sağır