Ihlamurla altında

Ihlamurlar Altında Masal

Sana bir masal anlatsam
tüm Türkçem zayıf kalırdı
içinde sen olan masalıma.

Ben seni böyle severken utanırdım
yetmeyecek kelimelerimden.
Bir saz alırdım elime
bir de mendil.
İhlamurlar altında
başlardım
beklemeye gün doğumunu.

Yaprakların kıyısından ince bir koku iner
göğsüme usul usul yerleşir.
Telin üstünde parmağım ürperir
ses, suya düşen ışık gibi çoğalır.
Mendilin kenarına bir damla düşer
adı yok, yine de seni söyler.

Bir bank, bir sessizlik, bir gece
sokak lambası yorulur, sararır.
Kuşlar henüz suskun
saat tıkırdar ama vakti saymaz.
Aklımda tek bir cümle dönüp durur
söylesem eksik kalır, sustursam taşar.

İhlamurlar altında
ısınır camların iç buğusu
erken bir rüzgar perdeyi yoklar.
Sazın gövdesi kalbime yaslanır
kalbim sazın içine sığmaya çalışır.
Olmaz, taşar, seni çağırır.

Seni anlatmaya her kalkışımda
söz gömleği dar gelir, dikişleri atar.
Sesim kırılır, nota çoğalır
sanki kaval değil bu, ama nefes
aynı nefes, aynı sır
senden gelmiş gibi bana döner.

Mendili avuçlarıma toplarım
ıslaklığın sesi vardır, kimse bilmez.
Gözlerim yerini ezbere öğrenir
gökyüzü usul usul açılır
bir yaprak süzülür omzuma
adını fısıldar.

Ve tam o anda
bütün cümleler dizilir
hepsi birer misafir gibi kapıda bekler.
Kapıya varan ben değilim
kalbim varır, kapı içeriden açılır
yüzümde senin ışığın çoğalır.

Gün doğuyor şimdi.
Saz sustu, mendili cebime koydum.
Bir cümle kaldı dudaklarımda:
Anlatacak masal kalmadı; çünkü geldin.
Seni sevdim ben.