gözleri hafif kısık ıhlamuru yudumluyordu,
yudum aldığı yerden ufak damlacık ıhlamur, çay tabağına aktı..
baş parmağıyla kenarından tedirgince okşar gibi sildi..
bardağı iki elinin avuçlarına sıkıştırarak ısıtıyordu kendini..
diz kapakları adeta aman dileniyordu,
birbirine yanaşmalarından belliydi..
Yalnız, gerçek olan bir şey vardı..
O an sıcacık gelen ıhlamur, bitmek üzereydi,
Gözleri hafif dolmuş,
kendini ısıtma senin yerin soğuk, için, kalbin, odan, evin ..
Diyerek telkinledi kendini. Hissediliyordu ..
… kalktı ve bi omzu yere bakan o adam, delik botu,
sürüklenen ayağıyla gözden kaybolmuştu…
… gözlerinden akan acı, pişmanlık, kabullenmişlik, kadere yenilmek hepsi bi ıhlamur içerken görünmüştü..
Aklımda ise bunun bir yetenek mi bir lanet mi olduğunu sorgulamak kaldı.. Herşeyi, herkesin içini görebilmek.. Hissetmek..
Kayıt Tarihi : 2.2.2018 11:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!