Ihlamur Şiiri - Ahmet Mahir Pekşen

Ihlamur gölgesinde içmiştik çayımızı,
Ihlamura dost diye şimdi çaya da küstüm.
Saçından kement yapıp tutmuştuk ayımızı,
Güneşe yenik düştü, artık aya da küstüm.

“Ihlamurlar açmasın” desem dinler mi bahar?
Ya da Nisan yağmuru yağar mı yıldırımsız?
Kapkaranlık boşluğa bulut sütünü sağar,
Nasıl yürür şimşekler göklerde kaldırımsız?

Sen ve ben, ıhlamurla ve sırdaştık Nisan’la.
Öpmeye çalışırdık yağmurun damlasını?
Kim demiş, kim demiş ki, “Ay konuşmaz insanla.”
Mehtapla yaşamıştık dostluğun en hasını.

Sen yoksun! Damlalar yok! Sohbet de yok, çay da yok,
Adımların paçama sıçratmaz çamurları,
Kaçıklar koğuşunda pencerede ay da yok,
İyi ettim de kestim bütün ıhlamurları…