İhanetler Zamanı Şiiri - Gülcemal Durdu

gitgide azalıyorum hayata
avutamıyor hiçbir şey
dokunduğum
yaraya dönüşüyor

orospulara takılıyorum
son günlerde
yara yarayla çözülür diye
sokak erkeğiyim iyi mi
bana da bu yakışır

tutup mavi bir kadını
saçlarından seviyorum
yalnızlık azalır diye
göğsüme sokuluyor
kimse görmeden
belki çırpınır diye

hadi gel
omzuma düşür saçlarını
nasılsa
ihanetler zamanı
sevişelim sokak aralarında
sana da bu yakışır

hırsızlar mahallesi
sakiniyim
kalbi haraç mezat
talana hazır

üçüncü sınıf lokanta vitriniyim
açların gözlerini idama çektiğiniz
içine çekilmiş bıçak gibiyim
serseriyim
var mı diyeceğiniz

sandım ki
hayat hep aşka dahil
sandım ki
bıçaksız kurtulur gül
filizine kanmış
bahar dalıydım
yanılmış bir mevsimin

sırtlan yemi olmaktan bıktım
bıktım aşağılanmaktan
yoruldum
sığıntı bir çağa
tanık olmaktan

bitlenmek,
tifo, para tifo, pnomoni
itilip kakılmak
it gibi sığınmak soğuğa
her gece bir bedenin
ısısını çalarak uyumak
bu kir suyla olur mu
bana ölüm yakışır

yanıldım çiçek açtım
sinsi uğultularıyla fırtınalar
karları tipileriyle
martları eylülleriyle
hep on ikimden vuruldum

Cino
Deli Yunus
ben
üçgeniydik hayatın
açılarımızla yüz seksen
etmedik hiçbir zaman
her an devrilen
dik üçgenlerdik
matematikle ilişkimiz kadar
hızla bölünüp eksiliyorduk
hayata

-II-

aşk mı olmadık
üstümüz başımızla
terk edilsek de
içerden tutuşturduk kendimizi
sızdırmadık acımızı
kötü günlerimize

yandık kavrulduk gözlerimizden
hayatın seven taraflarıydık
sevgimiz bela oldu başımıza
sevmenin uslanmaz çocuklarıydık

çiçekleri çok sevdik
bir de çocukları
dersimizi iyi bildik
sevmekten öğrenilmez öldürmek

yakıldık çiçek sunduk
biz sevmekten öldük
onlar yorulmadı öldürmekten

dertlendik
kendimizden başka her şeye
kır çiçeklerine ağladık
yağmur yağmadı diye
bizler susuzluktan ölürken

dön bak
ne kaldı ki geriye
hadi rezil olalım
bize de bu yakışır