İhanetin Maviliği

Göğün mavisini unuttum ben, o kadim rengi!
Artık rüzgâr bile tanımadığım bir dilde esiyor.
Yağmurlar ki toprağa değil, ruhuma zehir gibi yağıyor.
Sormayın bana ne şimşekleri, ne bulutları;
Gözlerinde boğdum gökyüzünün son mavisini!
Çiçeklerin dili artık bir küfür, kokuları birer hançer,
Ortancalar, anemonlar, nilüferler... hepsi birer ölüm.
Zamanın griden bir saltanatı var şimdi üzerimde,
Her yer, hafızası silinmiş siyah-beyaz bir rüya,
Ne bir bahar tanırım, ne de bir mevsim bilirim.
Ben ki toprağa neşeyle kök salan sarı ulu çınar,
Ben çocukluğunun yanağındaki en masum tebessümdüm.
Ben ki o diyarın beyaz atlı prensi, en yiğit sultanıydım.
Nergisin mis kokusuyla açar, lavantanın moruyla yanardım,
Güneşiydim alemin, her masala can veren en aydınlık delikanlıydım.
Adın ki dilimde en mahrem duaydı,

Ah, canselim...

Ruhumun sığınağı, kalbimin tek sahibi,
Kızıl goncaların sunağı kızıl tepem.
Ufka baktığımda geleceği gördüğüm,
Güneşimi uğruna batırdığım sarı papatyam.
Dilsiz sevdamın zirvesinde kainat bir masaldı,
Göğün yedi katı avuçlarımızda, yıldızlar yoldaşımızdı.
Orada her yemin kutsal, her dokunuş bir aşktı,
Maviliğin yeryüzündeki cennetimin tam ortasıydı.
Sonra sen... maviliğime ihanetinin ayazını getirdin,
Masalımı yaktın, kainatımı karanlığa boğdun.
Beni o zirveden alıp, ölüm sessizliğindeki bir boşluğa ittin,
Can pınarımdan son damlasına dek, bir hiç uğruna içtin.
Şimdi o harabe ruhumda, karanlık bir sessizlik esiyor.
Artık her bahar, benimle savaşan bir düşman,
Tüm renkler, tüm kokular, tüm gülüşler,
Ve masumiyet adına ne varsa hepsine küsüm.
Meğer sevmek dediğim, kendi darağacımı
İlmek ilmek kanayan parmaklarımla örmekmiş.

Anladım...
Senin o cellat gülüşün ve ihanet eden güzelliğin,
Alnıma kazınmış en kanlı intihar mektubum.
İhanet mavisi gözlerin artık kara bir yazı benim için!

Ahmet Tunahan Akkaya