İhanetin 'his'sesi Şiiri - Şahverdi Ali ...

Tiktaklara hapis, müebbet yemiş bir mahkumdu ismin,
Her saniye beynimde volta atan.

Bırakılmaya yemin edilmiş son sigaranın son dumanıydın,
Nefret ve özlemle harmanlanan.

El yordamıyla karanlıkta aranan keskin bir bıçaktı bakışın,
Her bulunduğunda bir tarafımı kanatan.

Ve,
Kalabalıkta kaybolmuş bir çocuğun gözlerindeki anne siluetiydin,
Bulmak için tüm kadınlara bakılan.

Bir gün,
Seni her düşündüğünde heyecandan inip çıkan gönül yatağım,
Dedi, 'Ben bu cinayetten arta kalan en büyük tutanağım.
Ne yaparsan yap saklayamazsın yüreğinin katilini,
Elindeki mendil silemez bu aşkın, senin gözlerindeki parmak izlerini.'

Ben barıştığım için boşaltırken beynimdeki bütün cephelerimi,
Meğer korkunç bir malübiyetle kaybediyormuşum tüm kalelerimi.
Bir gece vakti ansızın senden sürgün edilince tanıdım,
İçimde, bana getirilen Truva atının gerçek sahibini.

Ah benim yerinde durmaz, uslanmaz, haylaz, hayta gönlüm.
Sessizce çekilip bir köşeye uslanmanı beklemekle geçti ömrüm.

Şimdi,
Sokaklarında maktül bir aşkın izlerinde tükenen bir tebeşir gibi.
Seni yazarak bitiriyorum kendimi.
N'olur,
Merak edip okumasın beni,
Acının belli yaşına gelmeden hiç kimse.
Tanımaz o vakit seni,
Adın, kurduğum her cümlemin öznesinde hala gizliyse.
Ve,
Lanetlerim yeryüzünde acıyı anlatmak için kurulan bütün cümleleri,
Bulaştırır kendi lanetini acım, kimin gönlüne bir aşk düştüyse.

Hep,
Alacaklıyım sandım zamanın kumbarasında biriktirdiğim düşlerimle,
Oysa o düşleri kurarken borçlanıyormuş insan zamanın kendisine.
Bir bir aklar düşmeye başladığında anladım, hiç alacaklı olmadığımı,
Zaman alacağını yavaş yavaş tahsil ettiğinde.

Söyle kaç veresiye mutlulluk yazdırarak aldın benim gönlümü?
Şimdi ben, kimin hesabına yazmalıyım gelip geçen bu ömrümü?

Sen,
Adem'in cennetten kovulmasına sebep olmuş cinstensin,
Ne kadar süslersen süsle,
Gizlemez seni, ne bu yalan,
Ne bu yılan.
Sen, fes ettiğin, ilahi bir sözleşmedeki sahte yemin gibisin,
Ne taraftan gelirsen gel bana, bu aşkta kocaman bir ihanetsin.