"ihanetin gölgesinde" Şiiri - Hüzün Masalı

Bir gece çöktü üstüme
Sessiz, ağır, tanıdık…
Sanki ay bile saklandı bulutlara,
Gölgeler yürüdü duvarlarımda.
Ben sustum, içimde fırtınalar
Kök saldı zamanın kırık dallarında.

Sen,
Bir gülüşünle bahar taşıyan,
Bir sözünle kış getiren sen…
Hangi rüzgâr bıraktı kalbine
Bu kadar soğuk, bu kadar keskin
Ve bu kadar bana uzak bir iz?

Bir adım duydum ardından,
Sesin yoktu ama nefesin tanıdıktı.
Yüzüne bakamadım,
Çünkü gözlerin artık
Benim hikâyemdeki kahraman değildi.
Yabancıydın—
Hem de en yaralayıcı türden:
Bir zamanlar kalbimde doğan bir yabancı.

İnsan bir kere öğrenince,
Silinmez bir harf gibi kazınır ruhuna.
Seninle öğrendiğim her şey
Bıçak izleri gibi duruyor şimdi içimde.
Güldüğüm anlarda bile,
Gölgene çarpıyor yüzümdeki ışık.

Ben seni,
Gecenin en sakin saatinde aradım hep;
Sen beni,
Bir başkasının gözlerinde unuttun.
Bir kelime gibi düştü ismim
Dudaklarından—
Hafif, sönük, değersiz…
O an anladım:
Bazı hikâyeler sonunu başından fısıldar insana.

Ama bil ki,
Hiçbir ihanet
Benim kalbimdeki sevginin gücünü yenemedi.
Sadece yönünü değiştirdi,
Yolunu değiştirdi,
Ve beni bir adım daha büyüttü.
Aldın benden birkaç masum hayal,
Ama veremedin bende bıraktığın yaraların karşılığını.

Şimdi,
Geriye dönüp baktığımda
Ne seni suçluyorum,
Ne de kendimi.
Çünkü ihanet bazen
İki yürek arasında değil,
Birinin kendi içindeki boşlukta başlar.
Sen boşluğunu dolduramadın,
Ben kendimi bırakmadım.
Farkımız buydu işte.

Gün gelir,
Bir an durur zaman,
Aynaya bakarsın ve görürsün:
Kaybettiğin şey aslında
Benim sevgim değil,
Sana rağmen içimde büyüyen
O temiz, o güçlü insanmış.

Ve ben,
İhanetin içinden geçerken bile
Kırılmadım—
Sadece değiştim.
Çünkü bazı acılar
İnsanı öldürmez,
Başka bir insan yapar.

Ve ben artık
O eski ben değilim.
Sana rağmen değil,
Senden kalan boşluğun içinde
Kendimi yeniden buldum...