İhanetin Gölgesinde Şiiri - Osman Öğütlü

“İhanetin Gölgesinde”

Bir zamanlar cennetti ellerin,
Bir bakışın, bir sözün yetiyordu bana.
Şimdi o eller zehir gibi soğuk,
O bakışların arkasında bin yalan saklı.

İnandım…
Hem de körü körüne inandım.
Yüreğimi açtım, en derin yarama kadar,
Ve sen o yaraya tuz değil, bıçak bastın.

İhanet, ölümden beter bir şeymiş.
Çünkü ölünce sadece beden gider,
Ama ihanetle insanın ruhu çürür, kalbi çarpmayı unutur.

Her “seviyorum” dediğinde
Arkasında başka yüzlere gülüyormuşsun.
Ben ise saf bir çocuk gibi
O sahte gülüşlere kanıyormuşum.

Şimdi içimde nefret var,
Her adımda daha da büyüyen.
Kalbim değil artık,
Taş gibi bir ağırlık taşıyorum göğsümde.

Geceleri uykumdan uyandırıyor öfke,
Kabuslar bile senden daha masum geliyor.
Damarlarımda dolaşan kan değil,
Ateş gibi nefret akıyor artık.

Kırgın değilim artık sana,
Kırgınlık bile fazla değer verir.
Benim sana tek sözüm kaldı:
Sen, bana öğretilen en büyük pişmanlıksın.

Sevda dedikleri şey kutsal derlerdi,
Ama senin elinde o sevda kirli bir oyun oldu.
Benim gözlerim, artık sadece ihanetin karasını gördü,
Ve kalbim, nefretin en ağır yükünü taşıyor.

Eğer bu satırları bir gün dinlerlerse,
Bilsinler ki bu sadece şiir değil,
Bir ihanetin kalpte bıraktığı mezar taşıdır.

Ve ben, o mezarın başında yemin ettim:
Bir daha kimseye inanmam,
Bir daha kimseye güvenmem,
Çünkü ihanetin bıraktığı yara
Artık asla kapanmaz…

Ozzy-Siyah_Kalem