Hayatının anlamsızlaştığı
Gülen gözlerinin gülmeye hasret kaldığı
Bir zamanlar
Renkli gördüğün dünyayı
Siyah beyaz görmeye başladığın an
Anlarsın beni unutamadığını
Ve beni nekadar sevdiğini
Gözlerin beni arıyacak
Ve ben olmayacağım
Senden uzakta ihanetinden kaçmış olacağım
İşte o zaman ödersin ihanetinin bedelini
Uykuya hasret kalan gözlerin
Hep yoları gözleyecek
Yağmurla ağlar
Sabah açan güneşle üşürsün
Bu şehrin her sokağı beni hatırlatacak
Ben olmayacağım
Gecenin karanlığında beni arıyacaksın
Doğan güne küseceksin
Son bahar yaprağı gibi sararıp
Hayattan kopacaksın
Ölmek isteyecektin
İhanetinin bedelini ödemeden ölemiyeceksin
Geriye dönüp o mutlu günlerimizi arıyacaksın
Ve ben gidiyorum deiğim gece ölmeliydim diyeceksin
Artık hayattan kopmuş olmeyi bekliyeceksin
Oysa mutlu yaşamak varken
Neden?
06/04/2006
Kayıt Tarihi : 6.4.2006 13:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)