İhanetin Acısı

Nezaket sizin isminizle başlar,
Letafet, sevgi gönlünüzde,
Saygı, kurduğunuz her cümle,
Hal, tavır ve hareketinizde,
Hal böyleyken bile,
Anlaşılamıyor ve aldatılıyorsanız,
Yıllar bir anlık heyecanlar için gömülüyorsa mezara...
Biliyorum tesellisi bile zor ama,
Söyleyecek tek şey,
Üzülmeyin o vefasıza,
Ama ağlayın sevdanıza,
O tertemiz sevgiyi, koca bir ömrü,
Bir hayırsıza harcadığınıza,
Ama inanın o hayırsız,
Değmez sizin bir damla gözyaşınıza...

Yaşamayınca bilinmiyor elbet,
Gecelerin kıskacında yaşanan yalnızlıklar,
Resimlere bakarken canlanan anılar,
Bir zamanların büyük sevdası,
Ve o aşkın meyvesi çocuklar...
Hele onlara hiçbir şey anlatamamak,
İhaneti mezara gömer gibi yüreğinize gömmek,
Yanardağ olup, onun ateşinde kendi kendinize erimek,
Allah’ım ne büyük acı,
Düşünmesi bile kavuruyor insanı...

Unutun onu demek,
Yaşamayana söylemesi kolay geliyor,
Ama farz edin ki öldü o,
İhaneti onun cenazesiydi,
Bitsin artık çileler,
Mutlulukları yaşayın,
Özlediğiniz sevgiler,
Bir okyanus gibi açılsın önünüzde...

27 - 06 - 2007