Bir erkeğin hayatı 2 ye ayrılır derler. Askerden öncesi ve askerlik sonrası diye.
Öyle olmadığını anlarsın, içinde yaşayınca askeri darbe tadındaki ihaneti..
Ve sonra başlar yaşama zorunluluğu en zoruda budur işte.. Bilinmez yaşamak için aldığın her nefesin, içinde kasırgalar yarattığını ve ne varsa kaydedeğer herşeyi acımasızca söküp parçaladığını. O nefes, nazi kampına giren ama cesedi dahi çıkmayan ölüm mahkumları gibidir, beklersin söktüklerini çıkartsın diye, sorarsın sabun bile olmadı mı?
Geçmişi düşünüp durursun.. Nasıl yapar bunu bana (lar) yoğunlaşır, iç kulak intihabı olacak kadar.Ve hiçbir ilaç temizlemez o intihabı, kezzap bile gelir akla temizlemek için ama ne fayda.. Sonra hatırlarsın darbe öncesi günleri.
Afrika köleleri tadında bir hitap düşmüş yuvana gelirken görürsün onu, karıncalara ikiz kuleler gibi ürkütücü gelen topuklu ayakkabılarıyla geçmesini. Cadde üzerine kurulmuş asvalt Enstrümanı ile batı ritimleri çıkar yürüyüşünde.
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
