İhanete Kadar Şiiri - İsmet Zeren

Bir güz sarısının/kızıla karışan koyuluğunda
Martı kanatlarının/geceyi kucaklayan
Çığlığıyla doluydu...
İlk sevdanın baharla soluklandığı şehir

Bugün görüş günüydü...

Yağmur anlamaz mı hiç bulutlarını
Anladı ve bildi yağmur
Ağladı şehrin üstüne
Ama biz hiç anlayamamıştık
Ağlayamamıştık

Anonslardan ismin duyulmadı...

Ayrılığa yükleme
Sevdamızın suçunu
Bir bedeli ödedik
Bir hayali yaşadık
Şimdi sadece ağıtını yazmak kaldı
Çağlayan gözlerimle
Paşakapısı’nın soğuk duvarlarına

Oysa ben sana süslenmiştim...

O yolun sonunda
Yapraklarını döktü sevdam
Aylardan eylüldü
Ve ben...
Kelepçeyi takmıştım yüreğime
Gerekçeli karar
Düş kırıklığı yazıyordu
Kimselere diyemedim...

Ve ellerimde sana yaptığım mavi boncuklu kolye vardı...

Unutacaksın
Kendini unuttuğun gibi
Benide unutacaksın
Mavzer haşini gözlerin
Pamuk yataklara dönecek
Sabırlıyım
Bana bir umut gibi
Aşık olacaksın
Mavilim

Ama sen gelmedin

Savcılık zordur
Mahkum olmuşsan
Sahipli gönüllere
Eminim...
Sahipsiz kaldığında
İlk benim olacaksın
Ben özgürlüğe ulaşınca
Ve sonsuza kadar
İsyanımı kucaklayacaksın
O düş pembesi göğsünle
İhaneti tanıyınca
Kurşunumla buluşacaksın

Şimdi o soğuk ranzamdayım
Yüreğimde mavi kolyen...
Hiç çıkarmadığım...