İhanet Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Ve,
Gün gelir uyanır,
Daldığı düşten Karadeniz.
Elinden alınan sevdasını,
Arar kıyılarda.
Köpürür ve indirir hançeri.
Yırtar geceyi soluksuz.
İnler tepeden tırnağa gökyüzü.
Ağlar yalansız bulutlar.
Kabarır Karadeniz nefretle.
Erir martıların çığlıkları dalgalarda.
Örtülmüş kıyılardaki sevdasını,
Aralar dalgalarıyla.
Yavaşça çeker kendine.
Kurtaracağı zamanı,
Bekler sabırla.
Saniyeler asır gibidir.
Geçmez bilmez zamansız.
İndirir şah damardan nefreti.
Katmer güllerinin açtığı kıyılar,
Diretir.
Denizime karşı koyar.
Bırakmaz elindekini.
Köpürür denizim yeniden.
Martılar saldırır kıyıya,
Uçsuz bucaksız.
Yutar kıyıları yavaşça nefret.
Usulca çeker kendine.
Tam kavuşacağı an,
Sevdanın ihaneti çarpar yüzüne.
Saldırgan duygularını yırtar.
Suskunluğa adım atar yeniden.
Artık anlamıştır gerçeği.
Ölüm ile yaşam arasında,
Sevda denen kavrama,
Kör kütük bağlanmak boşuna.