İhanet Şiiri - Şeyma Eken

İHANET
İhanetin yangınıyla kavruluyor gönlüm bu gece
öylesine şiddetli yanıyorki heryanım
hiçbir ilaç deva olmamaz bu yangının yaralarına

Gözlerim gözlerim bu gün gördü
ihanetin acısını
ve gözyaşlarım ilk kez
böylesine hain böylesine
çirkin bir ihanet uğruna
damladı ellerime

bu gece bu gece saldım
ümitlerimi korkularımı hayallerimi
bütün bedenimle kendimi
bu gece saldım ben o soğuk
hayallerimdende hayattanda
hatta senden bile daha gerçek ölüm nehrine
bu gece saldım kendimi

ve ben ilk kez nefret ettim senden
ilk kez istedim ölümünü
ilk kez kendimi kalbimin
ne dediğini yok sayıp
nefret ettim senden

ilk kez ben ilk kez
gecenin çanlarını
ihanetin kollarında kucakladım
bu öylesine zor olduki
parçalandım
paramparça oldu her yanım
ama bir damla kanım bile akmadı
belkide akamadı

ben bu gece haykırdım dağlara
yalan yalan diye haykırdım
gerçek olduğunu bütün bedenimle hissettğim halde
yalan dedim
sesimi çıkarabildiğim kadar bağırdım haykırdım
susmak istedimde susamadım

ben bu gece
ürktüm
yaralandım
parçalandım
parçalarımı toplamayı denediysemde toplayamadım
güçlü olmayı ayakata durmayı
istediysemde yapamadım

ben bu gece nefret ettim kendimden
ölümü layık gördüm kendime

ve kalbim bu sefer öyle yorgunki
atmaya bile hali yok
yavaş yavaş diniyor sesi
gözyaşlarımın dindiği gibi
oda tıpkı senin gibi
sesizce bırakıp gidiyor beni