İhanet Şiiri - Emsal Türkü

Bu kar bu soğuk hep seni anımsatıyor
Anımsarken bazen öfke, bazen tebessüm
Bazen de firar doluyor günlüğüme
Daha dündü nasıl oyalayabildim kendimi
Uçarak inecektim kapına,pencerene
Hayalbaz bırakmadı iplerimi, zorladı beni
İşleri vardır, hem o görmek ister mi seni
Belkide kızacak, ağlatacak seni
Böyle masallar anlata anlata pes ettirdi beni
Uyumaya karar verdim nefes almak için
Öyle bir rüya gördüm ve rüya da seni
Kısacık bir zaman aralığında kaçarak
Trene yetişiyorum, adı B ile başlayan
Bir şehre gelmişsin ve bende onun yakınına
Görmeden gidemem diyorum kendime ısrarla
Sonra B ile başlayan şehrin seni ilgilendiren
Binalarının bütün odalarını geziyorum ama nafile
Ümitsiz atıyorum kendimi dışarı
Sonra inanamayarak senin bir arabayla
Otoparka yanaştığını ve gülümseyerek
Arabadan indiğini görüyorum
Tam yanaşacakken yanına, başka biri beliriyor
Yanında, elinde kocaman bir kamerayla
Ve sen beni görmeden geçip gidiyorsun yanımdan
Tabi bende üzgün bakakalıyorum ardından
Çakılmış gibi uyanıyorum derin uykumdan
Gidip sayfalarını karıştırmaya başlıyorum
Beklemiyorum aslında, ama alışkanlık
Şaşırtıyorsun beni, kızdırıyorsun yine
Benden duyduğun besteleri kime okuyorsun böyle
Bana özel ve sana ait olanı dağıtıyorsun herkese
Şiirin hatırınada olsa bu bir ihanettir söyle
Ah yeşil, sarı, kahve toprak
Önce ateş, sora kül, sanma sonra duman
Bu bir tükenmeyen ateş bir tsunami
Gemiler kalkıyor şimdi başımdan
Bense iki yol arasında dolanan bir neslihan
En berceste dönemlerde iklimleri tanımışken ben
Sen büyüt kalbini başka dünyalarda