Ne hanlıklar, devletler geldi geçti birer birer,
Bir benzeri daha yoktur, dünyada bu memleketin.
İnsanlığın beşiğiydi önce Hitit sonra Sümer,
Her duygunun mekanıydı mutluluğun, felaketin.
Malazgirt'te belli oldu onun ebedi sahibi,
Yine de hiç eksilmedi toprağına göz dikeni.
Kırgın ve yaralı yüreğimin önüne,
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
Devamını Oku
Bir kapı açtın zannettim.
İnanmayı, güvenmeyi istedim.
Araladığım kapıdan sızan ışığın;
Ufacık bir rüzgarla sönecek
Mum ışığı olacağını nerden bilirdim.
