İhanet Şiiri - Abdullah Ataş

Ne hanlıklar, devletler geldi geçti birer birer,
Bir benzeri daha yoktur, dünyada bu memleketin.
İnsanlığın beşiğiydi önce Hitit sonra Sümer,
Her duygunun mekanıydı mutluluğun, felaketin.

Malazgirt'te belli oldu onun ebedi sahibi,
Yine de hiç eksilmedi toprağına göz dikeni.
Fikrini gerçeğe döken içindeki her haini,
Vakti geldiğinde elbet, esiridir nedametin.

Gönül gözüyle bakın hep güzelliğine bu yurdun,
Böylesi mükemmeliyet ne Çin'de var ne de Ürdün.
Metanet tüm benliklerde dağ gibi olsa da bugün,
Yaşananlar ne yazık ki tarifidir ihanetin.

Nihayetinde hepsi bir, kürdü, lazı ve çerkezi,
Temel haklar özgürlükler adilce bağlar herkesi.
Ne var ki kulaklar sağır duyulmaz vicdanın sesi,
Kurtulan az pençesinden cehalet denen illetin.

Bir bütündür bölünemez, parçalanamaz bu vatan.
Kardeşlik düşüncesidir yaşayışa değer katan.
Şiddet eken nefret biçer, nefrete layık yaşayan,
Unutmasın ki bayrağı namusudur her milletin...