İhanet Şiiri - Cihat Şahin

Mülkün sahibi, değildir insan,
Her şeyler ona, haktan emanet.
Malikü-ül mülke, dâhildir ins can!
İdrak et bunu, nefse beyan et!

Uzuvlar, duygular ondan hediye,
Anlatır kur’an’da; ”malik o” diye.
Almıyor havsalan, işi ne diye?
Kalbinle kabul et, hisse ayan et!

Benimdir demeye, varmasın dilin!
İmayla olsada, demesin halin.
Benlikten dem vurmak, değil helalin,
Halini kalini, hakkı yayan et!

Lukata değil ki, yolda bulasın!
Satılmaz çarşıda, gidip alasın!
Emr-i hak ile rahme ilasın,
Gafleti at baştan, ruhu duyan et!

Annenin babanın, tektir hissesi!
Geriye kalanlar, Rabbin hissesi.
Hakikat böyleyse, nefsim kes sesi!
Ketmetme gerçeği, gönle üryan et!

Hiç yoktan var edip, yaptı bir insan!
Eşref-i mahlûkat, takvimde Ahsen.
Makam-ı hilafet, fazladan ihsan!
Yetmezse bunlar, cenneti rüyan et!

Emrine amade, toptan kâinat!
Herkesten ziyade, sana tayin at.
Hepsine nankörsen, nefsi hain et!
Gönlünü gövdeni, narda büryan et!

Abidlik dururken, hainlik niye?
Nimeti verenken, sana “ye” diye.
Söylerken son nebi; ”gerçek bu” diye,
Yakışmaz ey nefsim, sana ihanet!