İğreti rozet. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Yakama taktığım rozet
ve cebimde eskimiş sararmış zamanların birinde
gazete sayfasından
fi tarihinde kestiğim küpür
okunmuyan yazıları arasından sekiz harfli bir kelime
miyoplu gözlerimle seçebildiğim o parlak yıldız
hani mutluluk derler
hani umut

hani zaman denen mefhum
gözümüzün içine baka baka her gün eksilen
takvim yaprakları
içinde bayramlar tatiller olan
mevsim adları
zaferler ve kurtuluş savaşları

yakama taktığım rozet
ne o romans kelime
ne çiçek adları
ne o filizi rüyalar
umut etmeye yeter

kış mevsimidir uzun geceleri karanlık günleri vardır

umuttur
patlamış bir kaç dal bahar çiçeği
oysa kapıdan baktıracak aylar
daha nice fırtınalar boranlar vardır
vakitsiz dolular vurur
erken açan çiçeklerimize

şimdi nerde her yaz başı
duyduğumuz o coşku o heyecan
ve hani nerede içimize çektiğimiz temiz hava
yeter de artar bile
karamsarlığımızı anlatmaya bir kaç kelime
hani mutsuzluk
hani umutsuzluk
melankoli

yazık şimdi pensilin niyetine
elimizde kalan son küflü azık
yazık

yakama taktığım rozet
sahte bir mutluluk
sahte gülüşler gibi

o da iğreti duruyor
savaşı kaybeden şehirler misali
kalesi düştü düşecek
düştü düşecek

Yüksel Nimet Apel

4/Kasım/2010/Perşembe/Bodrum