İğde Kokusu Şiiri - Hüseyin Atabaş

Eski günlerin yasını tutuyor kadavram,
oysa kendi halinde bir ömrü seçmiştim;
sevmek buysa belki kendimi özledim ben
sessiz ve yakınmasız yorgunluklarda!

Hatadan arınmış günüm olmadı hiç,
hiçbir günü karşıdan karşıya geçemedim.
Çocukluğum renkli taşlar topluyor kıyıda,
güneş kızların eteklerinde doğuyor hâlâ

Karın tokluğuna çırakmışım dünyada,
biriktirdiğim özlemler en büyük servetim.
İçimdeki ışık söndü girdiğim her tünelde,
olmadığım yerlerde arıyorum kendimi.

S u n u

Yol boyunca buram buram iğde kokusu,
kederinden çiçeğe durmuş ağacın biri!

Ünlem, Kasım-Aralık 2004