İğde Ağacı Şiiri - Süleyman Başgöz

Bozkır tepesinin sırtında
Cevizlerin az üstünde
Sırık kavak
Mayhoş elma
Can erik candan erik
Mısırlı, kabaklı bostanlarla
İdam edilmiş ama boyun eğmemiş
Haşhaş bedenleriyle yoğun
Canlı et yığınları üzerinden akıp giden
Yeşil nehre bakar
Rüzgarların kaküllerini tararım…

Boğaz tıkar meyvelerim,
Sahiplerinin ardından kahırdan ölen
Toprak evlerin kuytu gözlerinde unutulmuş
Vakti geçmiş şokolalar
Nemlenmiş gofretler,
Diş kıran beyaz leblebiler gibidir
Bozkır yabancılarına,
Durağanlık sürgünlerine
İğde sakızı çoban armağanı

Yüzüm çatlamış topraklar gibidir,
Çiçeğe de karmaz bir yanım
Kıllı ve tozlu dandik yapraklarım
Dallarında çürür
Nice umutlar beslediğim
Nice kışlara direndiğim
Nice yazlarda yandığım
Nur zeytini yavrularım
Dantel dantel içlerine işlediğim
Zembereğini sonsuza kurduğum
Dilemmalarını çözüp
Açamazlar
Tarihten de eski köhne kilidini
Yüzüm gibi çatlak toprakların

Utangaç tırtılın çalar saati benim
Kelebekliğe…
Ekmek kursaktan, su havadan
Rahatlığa alışmış serçeyi
İlk ben iterim yuvasından
Serçeliğe
Yılanları çatal dillerinden tutup
Yeryüzüne çekerim.
Alafalak ciyaklamasını
Karatavuk cuklamasını
En iyi ben taklit ederim.
Asla oyunlarını bozup avcıya söylemem
Saklandıkları dallarımı…
Karıncaların yüklerinin bir ucundan da
Ben tutarım
Uykucu tohumları içtimağa dikerim
Haki kamuflajımla, kılçık rütbelerimle
Üstü başı kömür karası köslüler
Madenlerini oymağa koyulur
Gözlerini kapatırım yapraklarımla
Yaramaz çocuklar gibi sırıtarak
Baharı ben uyandırırım.

Yazın kazanını ben ateşlerim
Mekkeler dizerim etrafına
Dikenli balkabağı fırçamla
Turuncular boyarım
Kavak kırığı köze
Gözlüklü Meşe Nine'nin hikayelerini
Dede ağacının lanetini anlatırım
Etrafıma toplaşan meraklı korulara
Zerdalilerden akar balım
Böğürtlenler kanımla şişer
En tatlı kanımla
Can eriğin şerbetiyim.

Sevmesem de sonbaharı
Kabullenemesem de kışı
Takarım halatı çeviririm.
Su uyuklarken elinden kayar
Usulca
Dibine çöker
Çamur ve yapraklar
Vakur bir kabullenişle
Ölümü umutla bekler
Yavrularının maması
Tespih böceği anne
Derinlerde uykuya geçer
Mutluluğun resmi tablosunda
Uyuyan kaplumbağalar
Ben yolcu ederim rengârenk gavurcu kuşları
Kartpostal diyarlara
Kör berberinde, hayatta kalışın
Tohumdan üryan
Eğreti tıraşını olurum
Ve ben çekerim üstümüze
Bembeyaz çarşafları
Doğa utanmasın diye, sevişmesinden…

Ölü bitkilerin, ölü hayvanların
Doğal seçilimin tırpanını
Savurmasıyla biçilen
"Neden ölmek zorundayım"
Sorusundan daha zor bir soru yoktur.
Enikonu ölümsüz kalırım onların yanında
Boğazlanmış bir farenin
Bakışlarını
Kaçarken yakalanmış
Kurbanlık boğanın gözyaşlarını
Gördüm ve içim titredi
Ölümsüzüm onların yanında
İnan ki küçük tırtıl
Bunca hayatıma rağmen
Senden daha cahilim
Ve çelik başlı bir hemcinsimin
Gafil ihaneti
Aklımın bir kenarında
Durur da durur
Durur da durur

Ağıtlarla, gözyaşlarıyla
Toprağa atılmış
Kıtlama insan cesetlerinin
Hatta beni buraya dikip
Koruyup gözetenin bile
Çürümüş suyunu içerim
Pipet köklerimle
Gündüzleri şekerlerim,
Güzün sonunda, kışın başlarında
Tıpkı çukulat dolu cepleri gibi
Şeker saçarım çocuklarına
Ve torunlarına…
Teşekkürüm soğuk yenir.

Yine de içerim kana kana
Ölümün çürük suyundan
Yarım kalmış hayallerin suyundan
Çaput çaput umutların
Şerit basma beklentilerin
Telli duvak özlemlerin
Suyundan
Geceleri iğdeden yıldızlarımı yakar
Kristal avizelerini asarım dallarıma
İğde iğde hayalleri
Elma elma umutları
İtburnu, döngel beklentileri
Palamut palamut özlemleri

İğde ağacıyım ben
Mavi çimento taşırım gökyüzüne
Mürekkep zerk ederim uzaya
Arzın merkezine kadar uzanır eteklerim
Yıldızlara arşa değer
Ölsem bile yıkılmaz gotik kollarım
Yokluk döner altımda
Varlık döner üstümde
Sonsuzluktan aldığımı ölüme,
Ölümden aldığımı sonsuzluğa veririm
Burada olduğum sürece bitmeyecek bu semah
Kavuşmayacak birbirine
Yer ve gök, katı ve hava, çoğulluk ve tekillik
Boğum boğum bir yürek gibi çarpacağım
Ve sırat köprüsü gibi duracağım
Ezeli ve ebedinin arasında…