İftira Şiiri - Ramazan Şenkal

Ey..benim kendi nefsi için istemediğini,
Mümin kardeşi için, reva gören kardeşim.
İsterdim; gecenin karanlığı gibi örtmeni,
Öyle buyurmamış mıydı Hz. peygamberim

Bu, normal bir hal değil, yaptığın iftira,
Sen, masuma iftira ve kara çalıp durursun.
Allah (c.c) der ki Nur suresinde insanlara,
Anlayacağın; lanetlenenlerden oluyorsun.

Şunu da unutma ki; Efendimizde derki,
Beş günah vardır bunun kefareti yoktur.
O alemlerin peygamberidir bilisiniz ki,
Bühtan ve iftiraya İslam da geçit yoktur.

Burada şu hikayeciği hatırlatayım sana,
Bir öksüz yıllarca asker ocağında kalır.
Ebedi kalacak değil ya, karşılar onu ana
Gecede gündüzde olsa fitne her yandadır.

Tabi ki; fitne fitneliğini yapar hep uydurur,
Hanım, bir erkek aldı evine, gece diye,
Acele karar verilir; darağacı o an kurulur.
Fitneler; bilirsiniz yapmazlar hiç istişare.

Kimi silahlı, kimi sopalarla kapı çalınır,
Anam; düşkündür diye, hemen açar kapıyı,
Hele ki; söz hakkı verilir, gerçek anlaşılır
Halk uymadı fitneye; kurtardı delikanlıyı.

Ey.. benim sade kendini dinleyen kardeşim.
Duyduğuna inanma demiyor mu hep atalar.
Gördüğünün de yarısına; karar verme peşin
Hikayede olduğu gibi fitneler tabi ki karalar.

Bir fitne lafına bakıp, uysa ona toplum,
Anayı da, delikanlıyı da öldüreceklerdi.
Geç kalmış değilsin, Seyda der ki sofum,
Nakşibendi beyazdır leke kabul etmezdi