Gülfidan aradan geçen üç gün boyunca aralıksız uyumuştu. Arada bir annesi Onu kaldırıyor ilaçlarını veriyordu. Ama o hiçbir şeyi hatırlamıyordu. Gözlerini hiç açamamıştı. Ya da açmıştı da farkında değildi. Uyuduğu bu derin uykudan uyandığında annesine söylediği ilk sözler şunlar oldu.:
-Anne benim karnım çok aç, ama sabah, sabah midem bulanıyor. Bu hafta okula gitmek istemiyorum. Pazartesi günü Aynur öğretmenlere haber versin..Annesi:
-Kızım bu gün Pazartesi zaten. Aynur okula haber verdi şimdi içeride ders yapıyor.. Gülfidan:
-Neee! Ben o kadar zaman uyumadım ki.. Annesi:
-Tam 3 gündür uyuyorsun. Gelen giden oldu, konuştun, oturdun hatırlamıyor musun..? Gülfidan:
-Hayır anne hatırlamıyorum. Demek o kadar çok uyum ha..! Dedi, şaşkındı.
Gülfidan bir şeyler atıştırdı ve ilaçlarını aldı tam o arada. Yan duvarın eğildiğini gördü, garip bir sis bulutu sarmıştı her yeri. Yanında çarşaflı bir kadın oturuyordu ve ona bir şeyler anlatıyordu. Gülfidan hiçbir şey anlamıyordu. Bir an duvarın üzerine yıkılacağını sandı, korktu annesine söyledi. Annesi böyle bir şey olmadığını ona anlattı. Daha sonra yeniden uykuya daldı.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
