İftira Şiiri - Vehbiye Yersel

Dünyada istemem, ne mülk ne de mal,
En büyük servettir, salih evlat iyi amel,
Dünya aynı dünya, insanlar değişik,
Düşebilirim, dünya bir kırık beşik.

Cemiyet karışık, çoğunluk riyakar.
Tuzak kurarlar sana, çoğu sahtekar.
Yüzüne karşı güler, vurur arkadan.
Güvenim kalmadı, aldığım darbelerden.

Masumken karalar seni, rezil eder habersiz.
Allah’ın yanında yaptıkları kalmaz hesapsız.
Bilmezler mi, her şeyi görür yaratan.
İnsanların çoğuna itimadım kalmadı.
Yaşadığım olaylar bende güven bırakmadı.

Bütün işler dayıyla, torpille dönüyor.
İftira, yalan, rüşvet almış başı gidiyor.
Adalet yok, hak hukuk yok, emniyet yok.
Dayın, paran, torpilin yoksa olursun yok.

Çağ atladık, zenginler, güzeller hep haklı,
Çağ atladık, suçlular, yalancılar haklı.
Bu nasıl dünya, insanların aklına ne oldu?
İmanlı vicdanlı kişiler, nerde, nasıl kayboldu?

Alın yazısı değişmez yazmış yaratan,
İnancımdır, vicdanımdır, beni ayakta tutan.
Kul kula bir şey yapamaz, yaşatan Allah.
İnsanların hinliğini, görüp bilendir Allah.

Allah’a inanan yıkılmaz yere düşmez,
Altın yere düşmekle değerini yitirmez.
Yollar, iniş, yokuş, bazen de dikenlidir.
Dikkat et gafil, geleceğin mazinden bellidir.

1998