İftar sofrası Şiiri - Hikmet Küçük

Ey imam nerdesin, uyuyup mu kaldın,
Yoksa gaflette misin dünyaya daldın?

Oku artık ezanı, kaldır perdeyi,
İndireyim bir an önce şekerpareyi.

Ol baklava tepsisi davet eder herkesi,
Gelsin pilavla kuru, daha sonra gerisi.

Bir de birazcık, turşu gerek azıcık,
Hayır demeyiz elbet olsa yanında cacık.

Çok şükür başladı ezan, tutmayın beni,
Kepçeler gelsin kaşık kesmez bedeni.

Çorbalar bitti sıra geldi sarmaya,
Başladı kayış hafif hafif sıkmaya.

Sarmaların üstüne bir sıra börek gerek,
Bir besmele daha çektim diz üstü çökerek.

Baktım ev sahibi korkarak bana bakar,
Korkma, yarıya geldik gerisi kolay akar.

Güveçte geldi kebap, yemesek olmaz,
Böyle giderse mide, sahurda dolmaz.

O an gömlekten birkaç düğme fırladı,
Kenarda sütlaç gördüm gözüm içi parladı.

Mantıyı da yiyince kendime geldim,
Aldım kayışı elime bir delik deldim.

Yoğurttan sonra hoşaf ne de güzel gitti,
Yenisini beklerken son yemek de bitti.

Derken açtım gözleri kolumda serum var,
Dedim nerde meyveler, yemedik üzümle nar.

(Eskişehir 7/11/2003)