İftar Şiiri - Atilla Adsay

Bakmayın bana öyle rengim solmaz açlıktan.
Daha bugün oruç tutmadım. Ne düşündüğümü bana sakın sormayın.
Ben aş ekmek değil hiç susamadım da. Yani başımda nehirler aksa umurumda değil.
Fırınların taze ekmek kokusuna hiç aldırmadım.
Siz beni ne sandınız taş yüreklimi, yoksa beyzadeler gibi önümde türlü türlü yemekler mi? Bakmayın bana öyle rengim solmaz açlıktan.
Yıllardır oruçluyum dün değil.
Hocanın ezan okumasını beklemiyorum.
Belki hiç iftarımı açmam sofraya oturmam.
Boğazımda kalacaksa o lokmayı istemem,
Oturacaksam sofraya yerim taşlık, kayalık, toprak olmalı
- Üstümde füzeler geçmeli yanı başıma top mermisi düşmeli.
Oturacaksam sofraya önümde fırında çıkmış sıcacık güveç değil.
Önce yüce yarada na şükür olmalı dizlerinin üstünde bir parça ekmek iki tek zeytin yeter de artar.
Bakmayın bana rengim solmaz açlıktan.
Bu gün değil hayatım boyunca oruç tuttum sadece bu yıl da değil.
Akşam iftara eve gelemem, bu gece sahura kalkmam
Benim sahurumu aç yatan insanlara verin benim iftarlığımı çadır çadır gezen insanlara ve de kimsesiz çocuklara verin.
Evet, rengim solmaz gözlerimde dönmez öfkelenmemde.
Bu yılın iftarına oturduk sofraya, birinci lokma “BİSMİLAHİRRAHMANİRRAHİM” dedim ve Afganlının yerine yedim
Bir yudum su içtim ıraklının yerine.
Hemen yan taraftaki komşumu çağırdım gel
Otur sende Çeçenli ol mahallede ki yetimleri çağırdım
Gelin yiyin sizlerde Filistinli olun bana bakmayın rengim solmaz açlıktan.
Bu yıl oruçlu değilim
Yıllardır. Ben ne iftarlar gördüm.
Besmele ile oturulur şükür ile kalkınır.
Ben ne aç insanlar gördüm tokum deyip yemediler. Ben ne tok insanlar gördüm yedikçe doymadılar.