İfrit İle Karınca(Manzum Masal)

Kaf Dağı’nın ardında
Bir devenin sırtında

Maceramız başladı
Cinler bizi taşladı

Dağları bir bir aştık
Menzile çok yaklaştık

Vardık kutlu vadiye
Ha gayret diye diye

Baktık oynuyor cinler
Birisi bizi dinler

Yanlarında bir güzel
Güzel özel mi özel

Evleniyormuş sultan
Geçmek yasakmış yoldan

Kurdular mahkemeyi
Kes dediler gülmeyi

İçim korkuyla doldu
Hakim başımı yoldu

Gökten düştü üç elma
Birin al birin alma

Isırdım al elmayı
Göze aldım solmayı

Elma beni sararttı
Gözlerimi kararttı

Görmedim hiçbir şeyi
Hemen döndüm köşeyi

Yanıma vardı melek
Sundum ona üç dilek:

Sevgi,şefkat,hoşgörü
Haydi ileri yürü!

Dedi bana kılavuz
Düştü önüme yavuz

Yürüdük adım adım
Köşke varmak muradım

Yollar canavar dolu
Tükettik koca yolu

Sırça köşke varınca
Karşıladı karınca

Evine buyur etti
Yorgunluğumuz gitti

Geceyi orda kaldık
Sohbetinden zevk aldık

Dedi daima çalış
Eziyetlere alış

Anlattı hünerini
Döndü sildi terini

Dinledim karıncayı
Ay aşmadan bacayı

Etkiledi beni çok
Boş lâflara karnım tok

Diye düşündüm bir an
Karınca oldu yârân

Çay,kahve içtik derken
Sabah ayrıldık erken

Dağı,tepeyi aştım
Sıla yoluna düştüm

İfrit kesti yolumu
Hem sağımı solumu

Çok dost göründü bana
Ağladı yana yana

İnanmadım hâline
Biber sürdüm diline

Sonra doğradım onu
Oldu ifritin sonu

Ey dost lâfımı dinle
Çok savaştım ben cinle

Sahte dosta kanmayın
Kor ateşte yanmayın! ..