İfrazat Şiiri - Tekin Bekar

Tüm lugatı değiştirdin, kelimelerin anlamları sen!..
Uzak demiyorum, ismini söylemek aynı manayı veriyor...

Bir tepe yada bir dağ bulup, avazım çıktığı kadar ismini bağırıyorum, kafamın içinde yankılandığı gibi, yankılanıyor ismin, bana geri geliyor.

Uzun bir yola çıkıyorum, tüm benliğim benle, ismini molada, yağan yağmuru biriktiren çukurlara atıyorum!..
Devam ediyorum yola. Dilimi yokluyorum sen, kalbimi yokluyorum sen. Sen! Sen! Sen!

Kalanları düşlerken, gidenlerin insafsızlığında bitiveriyor, bana ve sana ait olan ne varsa,
Umut bir elbise, Elbise tamamdı da, onu ben giymemeliydim!
Üzerimde kirlenmiş, Ne var ki seninle özdeş..!

Kalbime sormadım hesabını, ne işime yarardı ki hesap?
Denklem, üçgenin iç acıları.

Üzülüyormuydum, yoksa canım mı yanıyordu.
Anlamak uzun sürüyor, anlatmak daha uzun.

Muma üfler gibi, söndüğünde çıkan isin, mumun isyanı mı, ateşin öfkesi mi? Hangisi olması gerek?
Eriyen zamanın, nasıl sabretiğini bilmesem de, ne zaman, isminin terk etmesini beklemek, mekana haksızlık, eziyet geliyor bana.

Sen gittiğinden beri,
bana yabancılaşıverdi, sessizliğin, sadece ismin tanıdık.
Onla da aramız, hiç iyi değil..!