Ben maziden kalma boynu bükük,
Bomboş sokaklarda bir yalnız,
Her doğan güne ümitle bakan,
Güneşin batmasıyla yıkılan bir kız…
Ben tenha sokaklarda amaçsızca yürüyen,
Filmlere konu olan kırmızı panjurlardan sarkan sarı güllere imrenerek bakan,
Hafızası pek iyi olmasa da, sarısını anımsayıp yüreğini yakan,
Kendi kalbini yerinden çalan,
Acemi bir hırsız…
Ben ütopik bir dünyada yaşayan,
Bazen pembe dünyaları seven,
Bazen hayallerinin kurbanı olduğunu fark edip, pembeden nefret eden,
Ama yine de hülyalardan kopamayan,
Sevgisiz yapamayan,
Suçluların içinde, suçsuzu suçlu sayanlara göre;
Bir arsız…
Ben insanlardan kaçan;
Bir zamanların papatya gibi açanı,
Şimdiyse etrafa gam saçan,
Ömrünün baharında hazan olan bir bahtsız…
(14. 07.1998-Birecik)
Kadriye AkıncıKayıt Tarihi : 12.4.2007 19:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!