parmak uçlarımda hayat yazdıkça varım ben
kağıtlara bir ömür sığdırırım yıllar akar mürekkebimden
satırlarımın yüzü asık darağacında kelimeler
kalem bile küser ellerime kağıda dokunmak istemez
bir aşk hikayesiyse hayat kalbim kırık ezelden
bi senfoniyse sevmek kopuk bamtelim evvelden
Vurulmuş akşam yalnızlığından şehir,
Susturulmuş tüm öfkesi kalabalık sokakların,
Evlatları dövülmüş kaldırımların,
Ve umutları meydanlarda peşkeş edilmiş kadınların,
Yazılmış alemin en acı şiiri bugün,
Akşam yalnızlığından vurulmuş şehir.
görmeden güvenmekti, dostluğun
hiç duymadan sesini, sohbet etmek saatlerce
hiç bilmeden yüzünü, görmek ömürlerce
hiç sormadan nedenini, anlatmak...
ilk zamanlar gölgeydin gözümde
Kalbin karşılıksız sığındığı limandır dost eli
Tuttuğunda bırakmayacak bilirsin..
Herkes gidecek,
En sevilen bile gün gelecek ben yokum artık diyecek
Ama o asla bırakmayacak seni..
Konuşurken onunla huzur dolacak yüreğine
Şirinliği, bir hayat kadınının bekareti kadar gerilerde kalmış bu koca şehirde,
Sessizliğin ve aldatılmışlığın korkunç armonisi kulaklarıma sela sulh ediyor,
İnsanların gözyaşlarından ve hüzünlerinden oluştuğuna inandığım yağmur taneleri,
Beni de bu çökmüşlüğün içine sürüklemek istercesine ıslatıyor...
Paltomun, zaten bağlı olan düğmelerini birer kez daha kontrol ediyorum, ani bir refleksle.
Değeri yüzlerce lira olan bu kumaş parçasının, yağmur karşısında ki çaresizliği çarpıyor gözüme,
Mehtabı şer yüklü bu gecenin omzundan izliyorum şehri
Kırılmış can parçalarını temizliyor yağmur
İnsanlar keyifsiz,
Ruhu gökyüzüne ulaşmamış bedenler, dar sokaklarda salınıyor
Şuan kopsa kıyamet, en çok kaldırımlar ağlar bilirim,
Çünkü en kasvetli tenler ayak bastı taşlarına,
Üçüncü şehrin insanlarıyız biz.
Kah ağlayan ama gülmeyen.
Bütün şiirlerimiz yarım bizim.
Sigaramız bile yarım.
Bölük pörçük yaşıyoruz hayatı.
Hiç tam olamadık biz.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!