İdris Dağı Şiiri - Hikmet Nazlı

Ayrıl şu buluttan, dumanı bırak
Yüzüne bakayım ey İdris Dağı.
Bir derde düştüm ki ellerden ırak
İçimi dökeyim, duy İdris Dağı.

Gam kasavet ile hayli dolaştım
Efkâra dolandım, bunaldım, şaştım
Bendime sığmadım, çağladım, taştım
Ne yana akayım vay İdris Dağı.

İdris Dağı benim derdim çok garip
Olmadı muradım, gülmedi nasip
Sen bana derman ol, sen bana tabip
Hâlime bir teşhis koy İdris Dağı.

Benle yarışmaya etme tenezzül
Kahrımın sisinden görünmez menzil
Yığılmış derdimden olursa tenzil
Ölçüşmem seninle boy İdris Dağı.

Fink döndüm ortada, sır olamadım
Temiz pak dolandım, kir olamadım
Sevdiklerim vardı; bir olamadım
Nereye gideyim say İdris Dağı.

Şu Hasanoğlan’dan sana çıkınca
Pınarlarda durup efkâr dökünce
“Eski Yayla” denen yerden bakınca
Küçücük görünür köy İdris Dağı.

Eteğinde çadır kurup da bu yaz
Türküler söylesem hep avaz avaz
Oynasam kaşıkla; olsa ya bir saz,
Bir dümbelek, bir de ney İdris Dağı.

Gezdim bıçığından ta yırtmacına,
Rastlamadım yolda sığırtmacına
Işıyınca bedir boz yamacına
Ne güzel yakışır Ay İdris Dağı.

Ecel sırlı, ölüm belli olmuyor,
Hayat zorlu, yolum belli olmuyor,
Bazen sağım, solum belli olmuyor;
Alttan al, sen bana uy İdris Dağı.

Esintin gönlümü meşke açıyor
Çiğdem çiçeklerin aşka açıyor
Papatyan, sümbülün başka açıyor
Gözünü sevdiğim, hey İdris Dağı.

Hikmetiyim çıktım yarıya kadar,
Şimdilik dilekçem buraya kadar.
Ah çekip, vah çekip nereye kadar;
Yaşayıp giderim oy İdris Dağı.

28.05.2021
Hasanoğlan