İdrak Şiiri - Suphi Sekü

Bilirimki her iniş yokuşun başlangıcı
Tekdüze değil hayat, daire müteselsel
Dolap beygiri gibi dönüp durmak ne acı
Yolculuğu idrak et,arş'ı alaya yüksel

Semaya yıldızları; sineğe gözlerini
Kafatasına çakan, aynı çekiç aynı el
Cansızın renklerini, canlının yüzlerini
Kürenin çemberini çizmekte aynı pergel

Şimşek hızı tenezzüh, devasa seyareler
Akıyor bir menzile, gittiğinden habersiz
Muti bir ordu gibi, dizilmekte küreler
Ne yıldızlar vatansız, nede zerreler yersiz

Küçücük bir zerrede rakamlar tükeniyor
Atomda koca uzay, uzay küçücük nokta
Zigotun kuyruğuna sonsuzluk ekleniyor
Var hayat doğuruyor, hayat gizlenir yokta

Hafsala algılamaz sebepler alemini
Yok diye bildiğimiz varlığın ta kendisi
Biri var, işletiyor sonsuzda kalemini
İhbar ediyor muhbir, kainat efendisi

Usaresi hayattır zehirli çiçeklerin
Bize hizmet ediyor akrep, yılan ne varsa
Gıdamız bitkilerin, hullemiz böceklerin
Her biri bize ödünç, bir borçki bu devasa

Ardarda zincirlenmiş an, gün, ay, yıl, ne varsa
Vagon vagon taşınır levazımı alemin
Bitişmiş tüm şehirler, merkezde yeşil kasır
Bir ışıkki tükenmez, sönmeyen meşalemin

Bahar cem etmiş sanki tavusun kanadında
Turnanın gözlerinde mesafeler anlamsız
Ölümü içiyorum şirin şerbet tadında
Fanilik denizinde, faniler nede gamsız

Atar damarlarında kan fışkırıyor dağların
Ahengi haykırıyor dalga dalga her deniz
Atom gibi patlıyor tomurcuğu bağların
İşte mücessem kitap, okumayı bilseniz

Bütün canlılar ölü ve ölüler yaşıyor
Tüm esrarın sırrını haykıran birisi var
İrad edilen nutuk kıtaları aşıyor
Okumasan okuma, okumasan ne çıkar