Kar melekleri. Şiiri - Mustafa Öztekin

Bir kuş kalbi gibi çırpındı

Göğüne  bombalar yağan

Çocuğun kalbi

Sanki fırlayacaktı yerinden

Sordu kendine nasıl bir dünyaydı

Nasıl bir hayata açmıştı gözlerini

Güneş hiç doğmayacak sandı

Hep kar boran fırtına mı

Payına düşmüştü

Çocuğun kalbi üşüdüğünde

Hangi güneşler ısıtacak

Ya da  çocuğun kalbi

Kan revan çöl sıcağında

Hangi sular serinletecek

Düşündü olmamalıydı bu

Acıyan yanlarına yaslanarak

Bir iç çekti süzüldü

pınarlar gibi

yaşlar gözlerinden

Karları eritti , fırtınaları dindirdi

Ateşe kesmiş gönüllere

Âbı Kevser serinliği verdi

Çocuklar ağlamamalı dedi

Çocuklara gülmek yaraşır

Dedi ama olmadı

İşgal edilmiş yurdunda

Bir mülteci kampında

Yürüdü  üç kardeşiyle

Rahman'ın konukluğuna

Çocuğun kalbi bize

Ahzı vacip olan bir intikam bıraktı.

                                     Mustafa Öztekin