İdare Ettim Şiiri - Abbas Paksoy

Yokluk içinde, anamdan doğmuşum.
Sırtıma giyecek yokmuş, donmuşum.
Kayseri, keten bez’ine konmuşum.
Buna şükür dedim, idare ettim.

Sıkıntılar, yakamı bırakmadı.
Herkesin varlıktı, Allah'a yâdı.
Şükredin dedi, ilçedeki kadı.
Allah'a inandım, idare ettim.

Ne buldumsa giydim, ne varsa yedim.
Biraz palazlandım, büyüdüm dedim.
Fakat, açlıktan öldü, ala kedim.
Çok üzüldüm ama, idare ettim.

Yokluğun sonu, bir türlü gelmedi.
El’lerim çatladı, kimse bilmedi.
Gençlik gördüm, yüz’üm gene gülmedi.
Umudum sönmedi, idare ettim.

Talih kuş’um, bir gün gelecek dedim.
Allah, kısmetimi verecek dedim.
Gönlüm, muradına erecek dedim.
Sabırla, sevinçle, idare ettim.

Eh, sonunda, kısmet kapım açıldı.
Devlet nimet’i, önüme saçıldı.
Bütün şerlerden, geriye kaçıldı.
Neme lazım dedim, idare ettim.

Bahtımda meğer, evlenmek de varmış.
Gönül varmış, karaçalı’yı sarmış.
Şu kocaman dünya, bir bana darmış.
Vallahi, bayağı, idare ettim.

Şansım nedense, hep tersine döndü.
Eş’im yalpaladı, ümidim söndü.
Kafam çalışmaz oldu, sanki bir göndü.
Bir müddet de, böyle idare ettim.

Kara talih geldi, önüme durdu.
Baktım bülbül olmuş, güve’si, kurdu.
Hayâsız, yedi sülale’mi sordu.
Kafatasım attı, idare ettim.

Yaşım kırka dayandı, neme lazım.
Kalemim yazıyor, çalmıyor saz’ım.
Kaderime, böyle yazılmış yazı’m.
Alın yazım dedim, idare ettim.

İdare’ye devam, bastım son gaz’a.
Allah kimseye vermesin, bir kaza.
Paksoy'um ölmedi, çekiyor ceza.
Önüme geleni, idare ettim.