İdamlık Bir Gülüm Dalında

İdamlık bir gülüm dalında, diyetim olsun bu ayrılık,
Kurut beni vuslatınla!
Devamsız kalayım ben bu aşka.
Bırak ben olayım bu aşkta hiçliği(mi) n cüzzamlı duyguları.
Bırak ben olayım bu şehrin katili.
Bırak gözlerim buğulu kalsın.
Bırak, bırak ne olur.

Gayrısı karanlık çünkü
Yokluğunda, senle varlaşmak bile daha aydınlık!
Artık güneşi bile getirsen karanlığıma, inan ölüm kadar parlamaz alnımda.

Hergün sen öldürüp, ben yeniden dirilteceksem seni,
Bana sağır olacaksa tüm gülüşlerin,
Böyle bir yabancı gibi duracaksam dizelerinde
Bırak hüzün yağsın yanaklarıma.
Bana dair bir damla kalmamışsa, merhamet denizinde
Bıçak gibi kesecekse sözlerin, tüm umutlarımı,
Bırak yokluğuna savrulan bir gül olayım.
Bırak, bırak ne olur.

Gayrısı ayaz çünkü
Artık güneşi bile getirsen kışlarıma, inan ölüm kadar sıcak gelmez bana.

Bi başıma kaldım yar, bi o kadar suskun,
Suskunluğum, haykırışlarım,
Haykırışları(n) m aslında kanayan yaralarım.
Yaralarım, geç kalınmış pişmanlıklarım.
Her yerlerimden kan akıyor şimdi,
Bulaştırmadığım kimse kalmadı feryadımı.
Bilirim kimse dindiremez artık yağmurlarımı,
Yüreğim, hala rehinken sende,
Bırak yağmurlarım bende kalsın.
Bırak, bırak ne olur.
Şimdi güneşi eksen bağrıma, inan ölüm kadar yağmaz toprağımda.

Oysa “Ben” boş bir tuvaldim kimsesizliğimde, sendin tüm renklerim.
Pembe, mavi derdin, ben pembe olurdum, mavi olurdum,
En çok beyaz olmak isterdim.
Ruhumun aynasını izlerdim hep, gözlerinde
Beyhude bir ömürdü benimkisi senden önce,
Şimdi ise kollarında titremekte!
Son bestesini okumakta gece,
Yıldızlar, düşlerimden düşmekte;
Hele “Ben” de böylece düşmüşken gözlerinde,
İstediğinde bu iken,
Bırak, bırak ne olur.
Şimdi güneşi getirsen koynuma, inan ölüm kadar yakışmaz bana.

Hangi makamda söylenir ayrılık, biliyorum artık.
Ya da hangi baharda kurşunlanır umutlar.
Şimdi, anlaşılmazlıklarımı kaldırdım rafa,
Ve varlığın, sende yok oluşlarımın adı oldu.
Her gün bi başka eziyorken duygularımı,
Umutsuz bir baş eğiş miydi benden beklediğin?
Suskunluğum, olmuşken acılara bilenişim,
Hapsolmuşken umursamazlığının esaretine,
Seni tekrar diriltmişken hiç gömmediğim yüreğimde,
Ve hala tüm saflığınla, çocukça bir düşken içimde,
Bırak, bırak ne olur
Çünkü güneşleri getirsen avucuma, inan ölüm kadar yakın olmaz bana

Fatih ÇINAR (Ayışığı dergisinde yayınlanmıştır)