Biz aynı kadere mahküm iki sevda suçlusuyduk.
Biz son arzusu olmayan iki idam yolcusuyduk.
Halbuki biz hep haksızlığın karşısında durduk.
Gün geldi çocuk olduk, an geldi yoksul olduk.
Yanlışlara yumruk vurduk, yaşlılara huzur bulduk,
Çok sustuk, mahvolduk, kahrolduk.
Ama hep, ama hep haksızlığın karşısında durduk.
Biz yasaklanmış hiçbir şiire imza atmadık.
Biz kirletilmiş hiçbir romanda yer almadık.
Yani biz, yani biz bizim için bile yaşamadık.
Meydanlarda toplanmadık, caddelerde coplanmadık,
Kimsenin günahını almadık, hiç arkadan vurmadık,
Yakmadık yıkmadık ağlatmadık.
Yani biz hataların arkasına saklanmadık.
Biz bir gün bile sevgimizi gizlemedik.
Biz hiç bir ele derdimizi söylemedik.
İşte biz bizi bile doğru düzgün bilemedik.
Kahpelere insan dedik, acılara yaşam dedik,
Sözler verdik, yemin ettik, deli sevdik,
Ant içtik, dert seçtik, çok çektik.
İşte biz bizi bile gerçeklerde göremedik.
Biz neler neler gördük ölüm bize çiçek dal.
Biz ne acılar gömdük sende şimdi sus ve kal.
Bak bu anlar, son anlar son zamanlar,
Artık bizsiz doğar bundan sonra tük sabahlar.
Ne olur hakkını helal et düş arkadaşım.
Biraz sonra asar bizi çakal oğlu çakallar.
Biraz sonra asar bizi çakal oğlu çakallar.
Kayıt Tarihi : 26.7.2009 15:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Öyle sevgiler ve öyle sevgililer varki, ömürlerinde hiçbir suçları ve günahları yokken yada düşüncelerini savunurken zulme uğrarlar ve haksızlığın karşısında bir fidan gibi eğilirler. Aslında onlar beden olarak ölürler. Yoksa ebedi alemde onlar yine aynı yürekleriyle hatta dana büyük sevgileriyle yaşarlar. Onlara selam olsun.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!