İdam Mektubu Şiiri - Hafize Hanaylı

Yüreğim ağlıyor bu gece yine yüreğinin acısından
Kaç mevsim geçti sensizliğin üsünden biliyormusun?
Çocuklar büyüdü, dostlarımdan bir kaçı gerçek dünyaya göçtü, bir kaçı başka şehirlere.
Yanımda kalanlarsa acılı ben kadar.
Gidenleri çok özlüyorum.
Giden dostlara sitemim yok, senin gidişine ne demeli, bilmiyorum.
Hala bu acı ile nasıl başa çıkabileceğimi öğrenemedim. Bir yolu olmalı ben yolu bir türlü bulamıyorum.
Ayaklarım bedenime küs,gözlerimin baktığı her yerde sen.
Yüreğim kan vermiyor beynime hala aklıma küs!
Alnımı aynanın şakağına dayadım ayna ağladı, ben paramparça oldum.
Sakın gelme hayallerime gözlerine batar kırıklarım.
Gittin, gidişinle gönlüm sevgiye küstü,umutlarımın ayaklarında idam sehpası, bir ayak vurmamı bekliyor, vuramıyorum!
Ölümden korktuğumu sanma, sevgisiz kalacağından kaygılarım.
Ne zaman sana yürüsem, bir arpa boyu yol gidiyor ümitlerim.
Ben aşkı hiç yaşamadım. bu sevdayı tek yaşamak zor geliyor bana.
Yine de şikayetçi olmadım, olamazdım.
Bu aşkı ben var ettim. Yüreğimin her atışı iki kelimelik ismini fısıldadı kulağıma. Sen bu sevdayı hak etmedin ya, şu, gövsümde taşıdığım yürek var ya, anlatamadım anlamadı!
Seni sevdim, bunu söylerken hiç utanmadım.
Seni sevmem büyük hataydı biliyorum.
Dedim ya; duygularımla savaşmama rağmen bu savaştan yenik çıktım yine. Çok savaştan galip çıkan ben, söz konusu sevgin olunca yeniliyorum, sevdama!
Sorulan sorulara cevap veremez oldum son günlerde.
Bu duyguyu kendime anlatamazken; başka yüreklere nasıl anlatabilirim ki!
Sen yüreğimde, beynimde,elimdeki kalemde, ağzımdaki cümlelerde...
Bu kadar bendeyken, seni içime saklamışken, nasıl bir cevap verilir ki sorulan sorulara?
Ne olur artık dolaşma hayallrim de!
Acıtma içimdeki seni.
Beyin hücrelerimde sakinliğini uyuyorsun, uyandırma!
Beni sevmeni isterdim.
Yüzümü değil yüreğimi görmeni
Birazcık tanımaya gayret etseydin eğer görecektin, aradığn her şey bendeydi oysa!
Ama, üzülme artık, bizim yaradışımızda vardır, sevene değil sevmeyene daha çok değer verir, sevgimizi gözyaşlarıya yıkar, yürek fırtınasında kuruturuz.
Acı çekmek vaz geçemediğimiz aşkta.
'Zaman bütün acıların ilacıdır" derler, derler ya, ben faydasını göremedim.
Acı olmuş sevdan yüreğimde sızlıyor bedenim.
Zaman kifayetsiz kalıyor acılarıma.
Çıkarıp atacağım göğsümden yüreğimi içinde sen varsın kıyamıyorum. Sen ne taşıyorsun göğsünde meraklardayım,
Şimdi soruyorum yine, cevaplamayacağını bile bile,
nasıl kıydın seni kendinden çok seven yüreğe?