İdam Mahkumu Şiiri - Cafer Tayyar Özkan

Durulması imkansız
fırtınalar eser gecelerinde
en acımasız savaşları yaşar bedenin
yağlı kendir olur boynunda,
şefkatle okşayıp, öpüp kokladığı
gizem kokan saçının her teli.

Oysa, yüreği pamuk beyazı
gözleri gece karası
Torosların yaylasında
mertliği, sevdayı tekrar yazan
şu yağız yörükoğlu;
şerefiyle bitirmek için bakar durur hayata.
Nerden bilebilirdi ki,
hasret kokan saçının her telinin
isyankar gecelerde boynunu vuracağını.
sevdanın karalısını
ihanete tercih edenle yaşayacağını.

Adını andığı
vuslatına koştuğu her yerde.
Gerçek sevgiyle
şefkatle öperek tarardı
nilüfer kokan saçlarını.
Yeri geldi kaderin soğuk yatağını
idam sehpası yaptın.
dokunmaya kıyamadığı
çiçek kokan saç tellerin
sanki yağlı kendirden ilmek olup
dolandı boynuna.

Kalbindeki kulu,
saç tellerinde can verecek
idam mahkumu yaptın.
Ve sevgisiyle parıldayan o ışıl gözlerin,
bu mahkumun elini kolunu bağlayıp
acıyla kıvranıp çırpınarak can çekişine;
kah zevk-i sefa içinde
kah vicdan azabıyla tanıklık etti.

18 Temmuz 2004 Ankara