İdam (intro) Şiiri - Erdo Kay

Nefes aldım verdim ve biraz eksildim hayattan.
Bir damlayım yeryüzüne, düştüm kara buluttan.
Yere değer değmez güneş açtı buharlaştım.
Olanlar aynıydı ve ben olamamıştım unutkan.

Her şeyin ardına gelen hüzünlü ve saf tepkiydim.
Evet her şey o küçük kelebeklerin etkisiydi.
Ben maruz kaldım sadece ve sessizce affettim.
Kırmak istemedim kalplerini bir anlık ömürleriyle.

Herkes için sevgimle bezedim kalbimin odalarını.
Süslerini kirlettiler ve gittiler kimse değildi kalıcı.
Kimi sürekli uğradı ve benden çok sahiplendi.
Ev sahibini kapı dışarı ederken sapladılar kılıcı.

Ne kadar da bencilim kendimi böldüm parça parça.
İstemediler sormadılar neydi bu merak banane ki.
Bir dil sende mi vardı susmadan herşeyi anlattın.
Herkesi aydınlattın, sonra bir başına ışıkları kararttın.

Of, içimdeki arzu dilime düşünce neyime yarardı?
Benim için kılı oynasa birinin kiminin neyine yarardı?
Anlıyorum ki bir kayıpmış her insan, kazandığım.
Gözlerim gidenleri bir de gelmeyenleri çok arardı.

Bu hayat mı? Çocuğun ellerinde ki tek ve son biletim.
Ben kalırken, herkesle gitmek istedi benden bile tin.
Aydınlığımı sıyırırken karanlığımdan, acımadı jiletim.
Başım çocukluktu son uykumda tepeme indi giyotin.

— Ahh, evet. İnsan bazen bilemez. Bazen öğrenir fakat artık bildiğini ders bittikten sonra farkeder.